Orgelcultuur in China

Peter Ouwerkerk

Orgelcultuur in China Het ORGEL 113 (2017), nr. 3, 42-47 [samenvatting]

Wie zich in de Chinese orgelcultuur verdiept, loopt tegen de ene na de andere verbazing aan. Eén voorbeeld: op het eiland Gulangyu aan de zuid-oostkust van China, onderdeel van de stad Xiamen, tegenover Taiwan, bevindt zich het grootste orgelmuseum ter wereld, het Gulangyu Organ Museum. Opgericht in 2005, heeft het museum inmiddels meer dan honderd voornamelijk uit het Westen geïmporteerde orgels binnen zijn muren, waaronder een groot drieklaviers instrument uit 1909 van de Engelse orgelfirma Norman & Beard.
Dit soort initiatieven staat echter in schril contrast met het feit dat in heel China – denk nog even aan die 1.373.639.072 inwoners – momenteel 15 (!) professionele organisten actief zijn. Het arbeidsperspectief van organisten is niet groot.
Het Chinese muziekonderwijs, zeker waar het gaat om de Westerse klassieke muziek, lijkt erop gericht te zijn de leerling zo goed mogelijk de docent (die doorgaans in het Westen is opgeleid) te laten imiteren. Eigen artistieke groei wordt niet gestimuleerd, en de focus ligt vrijwel uitsluitend op een feilloze speeltechniek.
Digitale, elektronische orgels zijn in China zeer populair, ook bij gebrek aan kerkorgels. Deze populariteit past geheel in de vaststelling dat Aziaten vooral Westerse cultuur willen ‘imiteren’.
De Chinese orgelcultuur heeft potentie om te groeien. De nieuwe orgelcultuur in het Verre Oosten kan de westerse orgelwereld verrijken, en wellicht zelfs noodzakelijke nieuwe impulsen geven.

Filmopname van Shiyu Xu

Peking Concertzaal Verboden stad

Masterclass Wolfgang Zerer