Karl Straube en zijn rol in de Leipziger Orgelbewegung. Een eerste verkenning

Martin Moree

Karl Straube en zijn rol in de Leipziger Orgelbewegung. Een eerste verkenning Het ORGEL 107 (2011), nr. 3, 20-31 [samenvatting]

Karl Straube staat bekend als de promotor van de laat-romantische orgelcultuur in het algemeen en van de muziek van Max Reger in het bijzonder. Dit beeld behoeft enige bijstelling, want Straubes romantische periode was betrekkelijk snel voorbij: door het kennisnemen van de historische orgels ontstaat er voor hem een compleet nieuwe klankwereld, die hij blijkbaar zelf nog niet kende.
Deze heroriëntatie laat zien dat Straube helemaal een kind van zijn tijd was door volop mee te gaan in de Orgelbewegung, niet alleen door zijn heroriëntatie op oude muziek, maar ook in zijn toenemende interesse voor de nieuwe muziek die ontstaat.
Een tot nu toe onderbelicht aspect van Straubes werkzaamheden is zijn betekenis als docent van componerende leerlingen. Tot die leerlingen horen Günther Ramin, Niels Otto Raasted, Eberhard Wenzel, Johannes Weyrauch en de gebroeders Mauersberger.
Op basis van de gepubliceerde bronnen krijgt men een fragmentarisch beeld van Straubes relatie met zijn leerlingen als het gaat om zijn invloed op hun composities. Uit deze fragmenten (met name zijn brieven) leren we een Straube kennen die de jongere generatie aanmoedigt om te componeren, maar niet benauwd is om met forse kritiek te komen. Nader onderzoek zou echter meer licht moeten werpen op de relatie tussen Straube en zijn componerende leerlingen.