Daan Manneke: orgelwerken

Kees Weggelaar

Daan Manneke: orgelwerken Het ORGEL 102 (2006), nr. 2, 6-13 [samenvatting]

Daan Manneke is één van de weinige Nederlandse componisten die regelmatig orgelmuziek componeren. Manneke studeerde bij onder anderen Ton de Leeuw. Hij ontwikkelde zijn eigen stijl als een antwoord op het in de jaren ’60 opkomende debat over al dan niet tonaal componeren. Belangrijke elementen in zijn werk zijn noties als vitaliteit en ruimte (zowel in het laten klinken van een ruimte, als als compositorisch concept). In 1986 volgde Manneke De Leeuw op als docent compositie aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam.
Manneke schreef elf orgelwerken: De zonne rijst (1963, zeven variaties), Patronen (1966, twaalftoonsmuziek), Trois petites Symphonies pour orgue (1967, invloeden van Messiaen), Diaspora (1967, naar een gedicht van Achterberg), Pneoo (1969, geïnspireerd door het ‘windorgel’ bij Vlissingen), Organum (1986, met verwijzingen naar Middeleeuwse muziek), Voorspel op de naam BACH (1985, invloeden van Messiaen), Et in tempore vesperi erit lux (1991, polyvalente en chromatische harmoniek), Caccia II (kort werk, oorspronkelijk voor twee trompetten), Offertoire sur les grands jeux (negen tableaus, met citaat uit Pneoo), Symphonies of Winds (1996, opgedragen aan Ton de Leeuw).