André Fleury (1903-1995) – De laatste orgelsymfonicus, deel 2: zijn werk

Na het overlijden van een aantal invloedrijke Franse orgelmeesters in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw (André Marchal, Jean-Jacques Grunenwald, Maurice Duruflé, Jean Langlais, Gaston Litaize en Olivier Messiaen) was er van deze vooroorlogse generatie nog één in leven: André Fleury. Hij behoorde tot de laatste leerlingen van Gigout en Vierne en was de eerste die in 1926 bij Marcel Dupré een Premier Prix behaalde. Afgelopen augustus was het 25 jaar geleden dat hij overleed. Dat is een goede aanleiding om zijn leven en werk onder de aandacht te brengen. Het eerste deel van deze tweeluik ging over zijn leven, opleiding en loopbaan. In het tweede deel staat zijn orgeloeuvre centraal.
Het oeuvre van Fleury wordt geplaatst in het kader van de nieuwe Franse orgelschool die rond 1930 ontstond. Ook worden stijlkenmerken behandeld en wordt een aantal composities besproken.

• 

  André Fleury in de jaren dertig aan het orgel in de St.-Augustin te Parijs

• 

  Fleury aan het orgel in de Saint-Eustache te Parijs

• 

  A. Fleury, 'Vingt Quatre Pièces' deel XXIV: Allegro Vivo